Ауылда соғыста болған, етігінің қонышына қан толып келген Әбіш деген үлкен ағамыз болды. Соғыс жайында әңгіме қоздаған жерде ауыздығын қарш-қарш шайнап, бас бермей кетуші еді жарықтық.
– Немістер қуып, біз қашып келеміз баяғы. Керзі етігім аяғымды қажап, шоңқаңдап келе жатқанда, дәл жанымнан таңқ етіп гранат жарылсын. Тоңқалаң астым. Естен тандым. Бір кезде біреу:
– Әбіш деймін, Әбіш деймін! Тез шай іш деймін, – деп қос өкпемнен тепкілеп тұр екен. Оны кемпірім екен деп:
– Уа, әкеңнің аузын ұрайын, Биғайша! Сонша не болды тепкілеп? Қазір ішемін ғой, – деп көзімді ашсам, «Ауфштейн! Ауфштейн!» деп тұрған сұм фашист екен, – деп Әбекең қарқ болатын.